ალი­კი­ას ვი­დე­ო­ე­ბი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში პო­პუ­ლა­რუ­ლია. იმე­რუ­ლი კი­ლო­თი და იუ­მო­რით შე­ზა­ვე­ბულ კად­რებ­ში კარ­გად ჩანს მისი ნა­ფიქ­რა­ლი, სათ­ქმე­ლი, წუ­ხი­ლი, სი­ხა­რუ­ლი და რე­გი­ონ­ში ცხოვ­რე­ბის სხვა­დას­ხვა ეპი­ზო­დი...

რო­გორც ალექ­სან­დრე ჩირ­გა­ძე გვე­უბ­ნე­ბა, ვი­ღა­ცამ ერთხელ ალი­კია და­უ­ძა­ხა და მისი სა­ხე­ლი მერე ასე სხვებ­მაც აი­ტა­ცე­სო. ჰოდა, ახლა ყვე­ლას ასე აც­ნობს თავს - ალი­კია ბე­სი­ა­უ­რი­დან.
AMBEBI.GE-ს ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ იმა­ზე მეტს, ვიდ­რე ის თა­ვის ვი­დე­ო­ებ­ში ჰყვე­ბა. მოკ­ლედ, ამ­ბა­ვი ადა­მი­ან­ზე, რო­მე­ლიც თა­ვის კუ­თხი­სა და სოფ­ლის სა­ო­ცა­რი პატ­რი­ო­ტია...

- ბე­სი­ა­უ­რი მა­მა­ჩე­მის სო­ფე­ლია, ახლა იქ მშობ­ლე­ბი ცხოვ­რო­ბენ და მეც, რო­გორც კი დრო გა­მო­მიჩ­ნდე­ბა, მა­შინ­ვე ვცდი­ლობ, გა­ვიქ­ცე და სო­ფელ­ში ვიშ­რო­მო. წყალ­ტუ­ბო­ში კი და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე, მაგ­რამ მშობ­ლე­ბი ცდი­ლობ­დნენ, შა­ბათ-კვი­რა, არ­და­დე­გე­ბი სო­ფელ­ში ბე­ბი­ას­თან გაგ­ვე­ტა­რე­ბი­ნა. ამან და­დე­ბი­თი შე­დე­გი გა­მო­ი­ღო იმ კუ­თხით, რომ სო­ფე­ლი შე­მაყ­ვა­რა. სო­ფელ­ში ცხოვ­რე­ბა რთუ­ლია, მაგ­რამ თა­ვი­დან­ვე რომ შე­ვეჩ­ვიე, სხვა­ნა­ი­რად შე­მიყ­ვარ­და იქა­უ­რო­ბა. თან ბე­ბი­ა­ჩე­მი კარ­გი ქალი იყო, ბე­სი­ა­უ­რი სხვა­ნა­ი­რად შე­მაყ­ვა­რა.

გულ­და­სა­წყვე­ტი ისაა, რომ დაც­ლი­ლია სა­ქარ­თვე­ლოს სოფ­ლე­ბი. ჩვენს ქუ­ჩა­ზე,15 სახ­ლი­დან მხო­ლოდ ჩემს სახ­ლში ან­თია შუქი. ბე­სი­ა­უ­რი, თა­ვის დრო­ზე, საკ­მა­ოდ დიდი სო­ფე­ლი იყო, მაგ­რამ ახლა თით­ზე ჩა­მო­სათ­ვლე­ლი ადა­მი­ა­ნია დარ­ჩე­ნი­ლი. დე­და­ჩე­მი და მა­მა­ჩე­მი სახ­ლს ერთი წუ­თით ვერ ტო­ვე­ბენ, სა­ო­ჯა­ხო მე­ურ­ნე­ო­ბას უძღვე­ბი­ან, სად­მე თუ ვართ და­პა­ტი­ჟე­ბუ­ლი, მო­რი­გე­ო­ბით მი­დი­ან. გვყავს ქა­თა­მი, ძრო­ხა, ღორი, რაც ყუ­რა­დღე­ბას მო­ი­თხოვს. ერთ ვი­დე­ო­შიც მაქვს ნათ­ქვა­მი ამა­ზე, - ჰაუ, ჰაუს მო­რი­გე­ო­ბით ვი­ძა­ხით-თქო, რად­გან ქორი ჩა­საფ­რე­ბუ­ლია.

ვე­ნახს ყუ­რა­დღე­ბა თუ არ მი­აქ­ციე, შაშ­ვი და სხვა­დას­ხვა ჩიტი შე­ჭამს. არა­და, ვე­ნა­ხი სო­ფელ­ში მარ­ტო ჩვენ გვაქვს, ამი­ტომ, მგე­ლი, მტა­ცე­ბე­ლი ფრინ­ვე­ლიც ჩვენ­ზეა მო­მარ­თუ­ლი. ერთი თვის წინ პი­რუ­ტყვი, სა­ვა­რა­უ­დოდ მგელ­მა ლა­მის შეგ­ვი­ჭა­მა, ძლივს გა­და­ვარ­ჩი­ნეთ.


- რა­საც თქვენს ვი­დე­ო­ებ­ში ვხე­დავთ, ლა­მა­ზია ბე­სი­ა­უ­რი...

- სა­უ­ცხოო სო­ფე­ლია, სწო­რედ რომ, ვე­ლუ­რი ბუ­ნე­ბაა. ამას ჩემი რო­მაა, იმი­ტო­მაც ვამ­ბობ და რო­გორც სო­ფე­ლი მარ­თლა ლა­მა­ზია. მდი­ნა­რე­ე­ბით და წყა­რო­ე­ბი­თაც გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ვართ... მე­ფუტკრე­ო­ბა­საც მივ­დევთ - მა­მა­ჩემს ძა­ლი­ან აინ­ტე­რე­სებს ეს სფე­რო და მეც შე­ვუ­წყვე ხელი - ვი­ყი­დე ფორ­მე­ბი. მო­სა­ვა­ლიც ავი­ღეთ. თაფ­ლის მო­პო­ვე­ბა, ფუტკრის მოვ­ლა რთუ­ლია, ღა­მის თე­ვაა სა­ჭი­რო, ასე­ვე გარ­კვე­უ­ლი დროც, რომ ლო­კა­ცია შე­უც­ვა­ლო. ეს იმის­თვის, რომ სხვა­დას­ხვა ყვა­ვი­ლი­დან სხვა­დას­ხვა თაფ­ლი ავი­ღოთ. გულ­სატ­კე­ნი ისაა, რომ ამ­ხე­ლა შრო­მა სა­თა­ნა­დოდ არ ანა­ზღა­ურ­დე­ბა. ლიტ­რი თაფ­ლი ძა­ლი­ან იაფი, 7-8 ლარი ღირს. ეს მა­შინ, როცა მარ­კეტ­ში პა­ტა­რა ქილა ლეღ­ვის ჯემი - 15 ლა­რია. ამის მი­უ­ხე­და­ვად შრო­მა­ზე უარს მა­ინც არ ვამ­ბობთ, არ ვე­პუ­ე­ბით.

ახლა სახ­ნავ-სა­თე­სი პე­რი­ო­დია, შარ­შან მო­ვინ­დო­მე, მა­მა­ჩემს მო­ვეხ­მა­რე, მა­ნაც ხბო გა­ყი­და და ყა­ნე­ბი იმით დავ­ხა­ნით. წელს ფი­ნან­სუ­რა­დაც ისე მოხ­და, რომ ეს ვე­ღარ შევ­ძე­ლით. მამა კარ­გი გლე­ხია, წუ­თით არ ტო­ვებს იქა­უ­რო­ბას. სამ­წუ­ხა­როა, რომ მის­თვის არას­დროს არა­ვის უთ­ქვამს, ელე­მენ­ტა­რუ­ლი თუნ­დაც 20-ლა­რი­ან ერთ ტო­მა­რა სა­სუქს მოგ­ცე­მო. არ არის ასე, რომ ვინ­მემ ხელი შე­გი­წყოს... არც გვინ­და, არა­ვის ხელ­ში შემ­ყუ­რე არ ვართ, მაგ­რამ გლეხ­მა სულ ელე­მენ­ტა­რუ­ლი მხარ­და­ჭე­რა რომ იგ­რძნოს, ური­გო არ იქ­ნე­ბა. სოფ­ლის გან­ვი­თა­რე­ბის პროგ­რა­მა რას ნიშ­ნავს, ვერ გა­ვი­გე, მაგ­რამ რას ვი­ზამთ, რად­გან გა­მო­სა­ვა­ლი არ არის, უნდა ვა­კე­თოთ ჩვე­ნი საქ­მე.


- მოკ­ლედ, აცო­ცხლებთ სო­ფელს, რო­მელ­საც ჰქვია ბე­სი­ა­უ­რი... ალექ­სან­დრე, რა გა­ნათ­ლე­ბა გაქვთ?

- რაც 12 კლა­სი და­ვამ­თავ­რე, მას მერე სულ ვშრო­მობ, ფი­ზი­კუ­რა­დაც მი­მუ­შა­ვია. ამ ეტაპ­ზე ბოლო ზა­რის, კორ­პო­რა­ცი­უ­ლი სა­ღა­მოს, და­ბა­დე­ბის დღის წამ­ყვა­ნი ვარ, მოს­წავ­ლე­ებს ბოლო ზარ­საც ვუმ­ზა­დებ, რეს­ტო­რან­ში ვმუ­შა­ობ, სცე­ნა­ზე იუ­მო­რის­ტუ­ლი ნომ­რე­ბით ავ­დი­ვარ...

- იმე­რელს ჯი­ბე­ში რომ არ აქვს იუ­მო­რი მო­სა­ძებ­ნი, ცნო­ბი­ლი ფაქ­ტია, მაგ­რამ ამ კუ­თხით რა პე­რი­ოდ­ში გა­აქ­ტი­ურ­დით?

- ბავ­შვო­ბა­ში იუ­მო­რით ჩემი ძმა უფრო გა­მო­ირ­ჩე­ო­და. თე­ატ­რა­ლურ­ზე სწავ­ლობ­და. მერე ში­ნა­უ­რო­ბა­ში ჩემ­ზე ამ­ბობ­დნენ, ამას უფრო სხარ­ტი იუ­მო­რი აქ­ვსო. არას­დროს გა­მო­ვირ­ჩე­ო­დი სა­კუ­თა­რი თა­ვის წარ­მო­ჩე­ნით, სულ თავს ვი­კა­ვებ­დი. შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაც მქონ­და ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბი­დან და უარი ვუ­თხა­რი, ასე უფრო კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ თავს.

ისე, პირ­ვე­ლი მი­ზე­ზი ისაა, რომ ჩემ­თვის თბი­ლი­სი ქა­ო­სუ­რია. იქ ბევ­რი ნა­თე­სა­ვი, მე­გო­ბა­რი მყავს, ქა­ლა­ქი მიყ­ვარს, მაგ­რამ დე­და­ქა­ლაქ­ში ცხოვ­რე­ბა ტან­ჯვაა. მარ­ტო სა­ცო­ბი რად ღირს... არა­და, რამ­დე­ნი ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია, რე­გი­ო­ნი­დან თბი­ლის­ში წა­სუ­ლი, მათ გა­სა­გო­ნად ვი­ტყვი, "მა­მა­ქა­ლაქ­შიც“ შე­იძ­ლე­ბა იმ ნი­ჭის გა­მო­ი­ყე­ნე­ბა. სა­ერ­თოდ, ნე­ბის­მი­ერ ქა­ლაქ­ში, სა­ი­და­ნაც არის თვი­თონ პი­როვ­ნე­ბა. არა­ვის­გან არ გან­ვსხვავ­დე­ბი, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი ვარ. მინ­და, რომ ჩემი სო­ფე­ლი არ­სე­ბობ­დეს, სუნ­თქავ­დეს, მოქ­მე­დი იყოს... სა­ძე­ბა­რი მარ­თლაც არც იუ­მო­რი გვაქვს, არც სი­ტყვა-პა­სუ­ხი. გული მწყდე­ბა, რომ ახალ­გაზ­რდე­ბი სო­ფელს ტო­ვე­ბენ, არა­ვის უნდა ნა­კე­ლის სუნ­ში ყოფ­ნა, სი­ტყვა­ზე „პეტ­რუშ­კის“ და ქინ­ძის მოყ­ვა­ნა, მი­წას­თან მუ­შა­ო­ბა.
განაგრძეთ კითხვა