მიუხედავად იმისა, რომ საბჭოთა კავშირში ცხოვრება არც ისე მარტივი და მომხიბვლელი იყო, ამ პერიოდს გარკვეული უპირატესობები ჰქონდა, რამაც ქვეყნის ისტორიაში უმნიშვნელო როლი ითამაშა. მაგალითად, სსრკ აწარმოებდა ძალიან მაღალი ხარისხის და პრაქტიკულ ნივთებს, რომლებზეც დიდი მოთხოვნა და იყო არა მხოლოდ საბჭოთა მოქალაქეებში, არამედ უცხოელებშიც, რომლებიც სიამოვნებით ყიდულობდნენ ზოგიერთ საქონელსა და აღჭურვილობას. ალბათ დაგაინტერესებთ, რა ნივთებზეა საუბარი:

საათები

რაც უნდა სკეპტიკურად ჟღერდეს, საბჭოთა კავშირის ქვეყანა დიდი ხნის განმავლობაში პოპულარობის პიკში იყო მსოფლიოს საათების მწარმოებლებსა და ექსპორტიორებს შორის. აწყობა და ხარისხი უმაღლეს დონეზე იყო, ისევე როგორც დიზაინი, რომელიც ლაკონიზმით გამოირჩეოდა. მათ ყიდულობდნენ როგორც მამაკაცები, ასევე ქალები, რომლებიც ფეხდაფეხ ადევნებდნენ თვალყურს იმ დროის დროსა და მოდის ტენდენციებს.

უცხოელებს შორის ყველაზე საყვარელი ბრენდი იყო წყალგაუმტარი "კომანდირსკიე" საათი. თავდაპირველად, ეს საათები ქვეყნის თავდაცვის სამინისტროსთვის იწარმოებოდა, მაგრამ რამდენიმე წლის შემდეგ ისინი მასობრივ წარმოებაში ჩაეშვა თავისუფალი გაყიდვისთვის. და თუ ჭორებს დავუჯერებთ, პირველი პარტია (ორმოცდახუთი რუბლი) საკმაოდ მაღალი ფასის მიუხედავად, მით უმეტეს, რომ ნანატრი საათის მისაღებად შავ ბაზარზე მოვაჭრეებს ორჯერ ან თუნდაც სამჯერ მეტს უხდიდნენ.


ზენიტის კამერა


საბჭოთა ქვეყანაში ფოტოაპარატები არანაკლებ პოპულარული და მოთხოვნადი იყო. სწორედ კიევის, ლომოვის, გორიზონტის, სალუტის და ზენიტის გაყიდვიდან იღებდა სახელმწიფო მნიშვნელოვან შემოსავალს, რითაც ხაზინას ავსებდა. თუმცა, ყველაზე პოპულარული და სასურველი იყო ზენიტი, რომელიც უცხოელებს ძალიან უყვარდათ და სიტყვასიტყვით რიგში იდგნენ. მას ყიდულობდნენ დიდ ბრიტანეთში, იტალიაში, საფრანგეთში, ავსტრიასა და მსოფლიოს სხვა ქვეყნებში. ეს კამერა უყვარდათ, რადგან ის საიმედო იყო, როგორც შვეიცარიული საათი, ხელში კომფორტულად ეტეოდა, ძალიან მყარად გამოიყურებოდა და რაც მთავარია, უპრობლემოდ მუშაობდა, ნებისმიერ ამინდის პირობებში და ნებისმიერ განათებაში სურათებს მკაფიოდ იღებდა. და ეს ყველაფერი ძალიან გონივრულ ფასად. მალე ზენიტის თორმეტი მილიონი ეგზემპლარი გაიყიდა მთელ მსოფლიოში, რითაც მოიპოვა როგორც საბჭოთა მოქალაქეების, ასევე უცხოელების ნდობა.

მოტოციკლი "ურალი"

საბჭოთა კავშირს შეეძლო არა მხოლოდ საათებისა და ფოტოაპარატების წარმოება, არამედ მოტოციკლებისაც, ყველაზე პოპულარული იყო ურალი, (ამბობენ, რომ ის მთლიანად "კოპირებული" იყო გერმანული ბმვ- სგან), რომელიც ორმოციან წლებში გამოვიდა. თავდაპირველად ის წითელი არმიისთვის იყო განკუთვნილი, მაგრამ რამდენიმე წლის შემდეგ, მოტოციკლების წარმოება ჩვეულებრივი მოქალაქეებისთვის დაიწყო.

სოფლებსა და ქალაქებში ისინი ნამდვილ სამუშაო ცხენად ითვლებოდა, რაც შეეხება უცხოელებს, იუენ მაკგრეგორი, ბრედ პიტი და სტივენ ტაილერი საბჭოთა მოტოციკლის გვერდითა ეტლით მოყვარულთა შორის შენიშნეს. ეს მოტოციკლები, პირველ რიგში, მათი საიმედოობისა და გვერდითა ეტლის არსებობის გამო ფასდებოდა, რაც მოსახერხებელი იყო არა მხოლოდ მგზავრების, არამედ ყველა საჭირო ნივთის, მათ შორის საკვების და ცხოველების გადასაყვანადაც კი.

ავტომობილი "ნივა"

ურალი არ იყო ერთადერთი სატრანსპორტო საშუალება, რომლის რიგშიც უცხოელებიც კი იდგნენ. მაგალითად, ცნობილი ნივა, რომელიც იმ დროს წარმოუდგენლად დიდი თანხა ღირდა. თუმცა, ფასის მიუხედავად, საბჭოთა მოქალაქეებს ოთხბორბლიანი ცხენისთვის დიდი ბრძოლა უწევდათ, რადგან მანქანების პარტიების უმეტესობა საზღვარგარეთ იგზავნებოდა, ისეთ ქვეყნებში, როგორიცაა დიდი ბრიტანეთი, ბელგია, ნორვეგია. ამ ქვეყნებში პირველი საბჭოთა ჯიპი ფაქტიურად იწოდების პირველივე დღეებში, იყიდებოდა.
ბევრს იზიდავდა არა მხოლოდ იმდროინდელი თანამედროვე დიზაინი, არამედ საიმედო კორპუსი და, რა თქმა უნდა, მარტივი მართვა - კომფორტული მგზავრობა და ნებისმიერ რელიეფზე გადაადგილების უნარი ცოტას თუ ტოვებდა გულგრილს.


არაყი და ზუთხის ხიზილალა

საბჭოთა არაყი "ბელენკაია", რომელიც ცნობილია თავისი გემოთი და კრისტალურად სუფთა გარეგნობით, არანაკლებ პოპულარული იყო უცხოელებში. ამიტომ, უცხოელი სტუმრები ხშირად თან მიჰქონდათ რამდენიმე ბოთლი მეგობრებისა და ნათესავების გასამასპინძლებლად. თუმცა, ზუთხის ხიზილალას საბჭოთა კავშირის ქვეყანაში სტუმრად მყოფი უცხოელებიც ავრცელებდნენ და ეს ყველაფერი იმიტომ, რომ საზღვარგარეთ ხიზილალა ძალიან ძვირი ღირდა და ნამდვილ დელიკატესად ითვლებოდა, სსრკ-ში კი ფასი ხელმისაწვდომი იყო და ხარისხიც შესანიშნავი.