ცხოვრებაში ერთხელ მაინც ყველას სმენია ისტორიები საბჭოთა კავშირში სასაქონლო დეფიციტის შესახებ. ამიტომ მოქალაქეები ყველანაირად ცდილობდნენ ნორმალური ნივთები შეეძინათ, კილომეტრიან რიგებში იდგნენ ხოლმე ან გადამყიდველებისგან ძალიან მაღალ ფასებში ყიდულობდნენ. საინტერესოა, რას აფასებდნენ ჩვენი ბებიები, ბაბუები და დედები?

ბროლის ჭურჭელი

საბჭოთა კავშირში ბროლის ჭურჭელს საკმაოდ მნიშვნელოვანი კულტურული და სოციალურ-პოლიტიკური მნიშვნელობა ჰქონდა, რაც სტატუსისა და პრესტიჟის უსიტყვო სიმბოლოს წარმოადგენდა. იმ დროს მიღებული არ იყო მატერიალური კეთილდღეობის ყველასთვის ჩვენება და არც საკუთარ სიმდიდრეზე ღიად საუბარი. თუმცა, რამდენიმე მაღალი ხარისხის და ძვირადღირებული ნივთის დემონსტრირება სოციალურ იერარქიაში საკუთარი პოზიციის დემონსტრირების ერთადერთი გზა იყო. მოქალაქეები, როგორც ყოველთვის, იყოფებოდნენ ჩვეულებრივ მოკვდავ მუშებად, რომლებიც მოსახლეობის უმრავლესობას შეადგენდნენ, ასევე მაღალი თანამდებობის პირებად, ელიტის წევრებად, პარტიის წევრებად და განსაკუთრებული პრივილეგიების მქონე პირებად, რომელთა შორის იყვნენ პოეტები, მწერლები, მხატვრები, მსახიობები და ა.შ

თუმცა, საბჭოთა ბროლს შეეძლო დაიკვეხნა არა მხოლოდ თავისი გადაჭარბებული ფასით, არამედ უნიკალური ნიმუშებითა და სიმბოლოებით გაფორმებული რთული დიზაინითაც. ასეთი პროდუქტები ადვილად ეჯიბრებოდნენ მსოფლიო ასპარეზზე როგორც ოსტატობის, ასევე წარმოების ხარისხის თვალსაზრისით, რადგან ნივთების უმეტესობა ხელით იყო დამზადებული და მცირე ტირაჟით იწარმოებოდა. გასაკვირი არ არის, რომ საბჭოთა ბროლის მინის ნაწარმი ქვეყნის ნამდვილი სიამაყე იყო.

ამიტომ, ბროლი ხშირად თაობიდან თაობას გადაეცემოდა და ფრთხილად ინახებოდა. სამწუხაროდ, ასეთი ჭურჭლის რეგულარულად გამოყენება შეუძლებელი იყო, მაგრამ დღესასწაულებსა და განსაკუთრებულ შემთხვევებში - ყოველთვის იყენებდნენ.

სახლის ტელეფონი


სსრკ-ში მოსახლეობის უმეტესობა იყენებდა ქუჩის ტელეფონებს, რომლებიც ქალაქის თითქმის ყველა კუთხეში იყო განთავსებული, ან რიგში იდგნენ ფოსტის ჯიხურებთან, თუ საქალაქთაშორისო ზარის განხორციელება დასჭირდებოდათ. ამიტომ, სახლის ტელეფონი ფუფუნების ნივთად ითვლებოდა, რომელზეც ყველა ოცნებობდა. ეს არა მხოლოდ მოსახერხებელი, არამედ პრესტიჟულიც იყო.  ჩვეულებრივ ადამიანებს ფულის გადახდა უწევდათ ტელეფონის რიგის მოლოდინში. საჭირო იყო არა მხოლოდ მოწყობილობის შეძენა, არამედ დაკავშირების (რიგში შესასვლელად) განაცხადის წარდგენაც.

ფაიფურის ჭურჭელი გდრ-დან

რა იქნებოდა საბჭოთა კავშირი ლეგენდარული ფაიფურის ჩაის ნაკრებებისა და გდრ-ის გარეშე, რომელზეც თითქმის ყველა დიასახლისი ოცნებობდა. ასეთი კომპლექტები უკიდურესად პოპულარული იყო საზოგადოების ელიტაში.


კოსმეტიკა და სუნამოები

უხსოვარი დროიდან ქალები ყოველთვის ცდილობდნენ მოვლილი, მიმზიდველი და შთამბეჭდავი გამოჩენილიყვნენ. საბჭოთა მოქალაქეები გამონაკლისი არ იყვნენ; ისინი მზად იყვნენ მთელი დღე (ან თუნდაც რამდენიმე) რიგში მდგრაიყვენენ, რათა სასურველი იმპორტირებული კლიმას ან დიორის სუნამო შეეძინათ. ეს ნივთები საკმაოდ ძვირი ღირდა და შოვნაც საკმაოდ პრობლემური იყო.

იმპორტირებული მაგნიტოფონები

არანაკლებ სასურველი იყო იმპორტირებული  მაგნიტოფონები, რომელთა შეძენა ღია ბაზარზე პრაქტიკულად შეუძლებელი იყო, რადგან, როგორც წესი, ისინი მხოლოდ რჩეულთა მცირე ჯგუფს ჰქონდა. თუმცა, ასეთი მაგნიტოფონის შეძენა გადამყიდველებისგან შესაძლებელი იყო. მართალია, ფასი რამდენჯერმე აღემატებოდა საბაზრო ფასს და ასეთი სიამოვნება დიდი თანხა ღირდა. რამდენიმე წლის განმავლობაში აგროვებდა ხალხი ფულს იმისთვის, რომ სახლში მაგნიტიფონი ჰქონოდა.